Groot dictee der Nederlandse taal 2008

Hartepijn door Kristin Hemmerechts

Nadat ik jarenlang zielenknijpers had geconsulteerd, voor een aandoening die in negentiende-eeuwse traktaten als spleen wordt omschreven, besloot ik mijn heil niet langer in antidepressiva te zoeken.

Ik zocht een Mariaheiligdom waar ook steilorige vroeg-eenentwintigste-eeuwse nietgelovigen zich konden neervleien om de genezing af te smeken van levercirrose, ontstoken bronchiën, x-benen of een acuut achres van genitale wratten.

Op advies van Chaucer, Groot-Brittanniës meest gelauwerde laatmiddeleeuwse dichter, plande ik mijn pelgrimstocht in april, de uitgelezen maand om naar een bedevaartsoord te trekken, of dat nu ligt in mediterraan of Saharaans gebied.

Als fan van Hugo Claus' oostakkerse gedichten lokte mij het oostvlaamse Oostakker met neogotische Onze Lieve Vrouwenkerk, al spelen de pennenvruchten van onze betreurde bard veelal in een Rabelais-achtig Sodom en Gomorra.

Ik hing een schapuliermedaille om, spelde wat blingbling om mijn revers, leerde het Onzevader uit mijn hoofd, boekte overnachtingen in een x-aantal lowbudgetkloosters en sloot me aan bij een colonne ultradevote adelijke pelgrims.

Hoewel ik me had voorgenomen alleen bij het ecclesiastische en eschatologische stil te staan, bezweek ik voor de séduisante elixers, de Eau de Garme en Gueuze Lambiek die roomskatholieke moniken 's avonds serveerden

Overdag bestreed ik gênante katers en werd mijn queeste nu ook door een permissieuze zondenlast bezwaard, zodat rozenhoedjes mompelend voortsjokte naar mijn eindbestemming, die als een eldorado al maar elusiever werd.

Kon een Jozefshuwelijk me verlichten, wilde ik weten van een getonsureerde Benedictijner abt, waarop hij me in zijn gebronsde armen sloot en mijn larmoyante Weltschmerz godzijdank eindelijk voorgoed vervlood.

(ingeleverd voordat de uitslag er was)